Kata Pinjaman Sanskrit
Menurut
Asmah Haji Omar (1991:139), kata pinjaman daripada bahasa Sanskrit juga
dibahagikan kepada dua jenis, tetapi pembahagiannya itu berdasarkan darjat
asimilasinya. Dan darjat asimilasi ditentukan berdasarkan ciri fonologi.
Unsur-unsur daripada bahasa Sanskrit masuk ke dalam bahasa mereka sebagai
satu-satu kata atau istilah dan bukan sebagai bahasa sepenuhnya. Dengan
menggunakan ukuran fonologi ini, kita dapat melihat kata-kata yang manakan yang
betul-betul sebati dengan bahasa Melayu, dan yang mana belum. Antara kata-kata
tersebut ialah karena, manusya, binyasa,
syaksyi, syiksya, pandita, daruhaka, buddi, sattaru.
Gejala
yang serupa dapat kita lihat dalam bahasa Melayu sekarang ini dalam menghadapi
kata pinjaman. Contoh yang jelas ialah adanya paham dan faham, pikir
dan fikir, dan seterusnya. Dalam
contoh-contoh ini, paham dan pikir sudah memperlihatkan asimilasi
sepenuhnya, sedangkan faham dan fikir belum. Kata pandita belum mengalami asimilasi sepenuhnya dari segi fonologi
dalam abad keenam belas. Maknanya sebagai
“orang yang arif dalam agama” dipertahankan. Kata pendeta dalam bahasa Melayu
sekarang sudah memperlihatkan perubahan makna kepada “orang yang pandai dalam
ilmu sastera atau bahasa”.
Sebahagian besar daripada kata
pinjaman daripada bahasa Sanskrit merupakan kata yang sudah mengalami asimilasi
ke dalam bahasa Melayu. Bahkan kebanyakan daripada kata-kata tersebut tidak
lagi dirasakan sebagai kata pinjaman. Sebagai contoh, diturunkan kata-kata yang
seperti kata, mula raja, negeri, acara, antara, bangsa, bahagia, rupa, dosa,
pahala, bahawa, utama, pertama.
Kata Pinjaman Arab
Menurut
Asmah Haji Omar (1991:138), kata pinjaman daripada bahasa Arab merupakan
kumpulan yang terbesar daripada kata-kata yang dibawa dari luar alam melayu.
Kata pinjaman daripada bahasa Arab itu boleh dibahagikan kepada dua jenis. Yang
pertama ialah kata yang sudah menjadi kebiasaan dalam penggunaan bahasa Melayu,
sedangkan yang kedua terdiri daripada kata-kata yang kurang biasa bagi pengguna
bahasa Melayu. Ringkasnya, kata-kata jenis kedua ini merupakan kata-kata
keagamaan yang sungguh-sungguh “teknikal”. Kata jenis yang pertama terdiri
daripada kata sehari-hari serta juga kata-kata yang merupakan istilah dalam
agama Islam. Bagaimanapun, istilah keagamaan dalam kategori ini merupakan
istilah yang dikenal rata-rata oleh orang Melayu Islam kerana berhadapan
dengannya setiap hari. Istilah-istilah itu adalah antara lain seperti nabi,
wali, zakat, syarat, tawhid, salih, rukun, halal, haram, khabar, ya ‘ni,
hakikat.
Berdasarkan
contoh-contoh di atas, terdapat banyak kata daripada bahasa Arab yang tidak
berubah dari segi fonologinya, walaupun sudah menjadi kata sehari-hari bagi
orang Melayu. Tegasnya bunyi sy,
gh, z dan yang seperti itu tetap dipertahankan dalam kata-kata tersebut.
Kata
pinjaman Arab jenis kedua terdiri daripada kata-kata yang kurang biasa dalam
penggunaan bahasa Melayu sehari-hari. Kata-kata tersebut betul-betul merupakan
istilah pada peringkat yang lebih tinggi daripada jenis pertama tadi. Contoh
kata-kata tersebut ialah thabit, mutawatir, jawhar, dharuri, tawajjuh,
istidlali, mashaf, jamad, khilafat.
0 comments:
Post a Comment